2de reisverslag

Lieve allemaal,

We hebben weer internet dus dat betekend een nieuw reisverslag. Ik zit nu een paar dagen in Blantyre want we hebben een weekje vakantie. De grootste reden dat we hier zitten is dat we spullen gaan kopen van het goede doel geld voor het ziekenhuis. We hebben al 3 saturatie meters gegeven aan het ziekenhuis omdat die er bijna niet zijn. Ze worden volop gebruikt. We zijn alle afdelingen bij langs geweest om alvast te kijken waar we verbeteringen kunnen brengen, die ideeën hebben we opgeschreven en hopen we uit te kunnen voeren. Ook door het werken op de verschillende afdeling zijn we al het een en ander tegen gekomen waar we wat aan kunnen gaan doen. Ik hou jullie op de hoogte als ik meer weet en we maken overal foto’s van.

Het blijft lastig om een verslag te schrijven omdat ik jullie het liefste elke minuut van de dag wil vertellen, maar dat gaat niet. Met mij gaat het in ieder geval goed, ik heb het enorm naar mijn zin en ik geniet hier elke dag. De kindjes staan achter me op het moment dat ik dit aan het typen ben. We hebben best nog wel wat regen gehad, dat is wat minder. Maar op dit moment schijnt het zonnetje weer volop.

Ik zal een leuk verhaaltje met jullie delen, het is wel een 16+ verhaal haha. Wij eten hier veel hetzelfde onze groente is namelijk elke dag tomaten en heeeel af en toe een keer sperzieboontjes. We eten de tomaat altijd met aardappels,rijst en soms spaghetti. Aangezien ik thuis altijd goed te eten krijg en zeer gevarieerd, merkt mijn lichaam soms dat ik b wel wat te kort kom, zoals vlees. Je kunt hier wel wat vlees op de markt halen maar dat hangt open bloot aan een touwtje met allemaal beestje erop. En aangezien ik niet ziek wil worden, gaan we dat niet eten. Maar natuurlijk leven we hier in Afrika dus hebben we een andere oplossing bedacht. Een kip slachten. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen doen. Een 14 jarige Afrikaanse jongen heeft ons geholpen, vooral met het begin, daarna heb ik de kip kaal geplukt. Ik zal verder maar niet teveel details vertellen, dat bewaar ik wel voor later in Nederland. De kip smaakte wel super lekker en zo kon ik weer even vooruit.

In het ziekenhuis heb ik ook wel weer genoeg beleefd. Ik heb een week op de mannenafdeling gelopen en daarna een week op de kinderafdeling. Op de mannenafdeling hebben we veel wonden kunnen verzorgen. Hier zat ook een jongen van 20 tussen die gebeten was door een krokodil, heel naar om te zien, ik heb foto’s, voor de liefhebbers kunnen ze die zien als ik terug ben. (niet voor internet bestemd). Helaas moesten we deze patiënt binnen krijgen aangezien wij einde van de week ook een krokodillentocht gaan houden. Heel spannend dus.

Toen we pauze gingen houden hoorden we dat een vrouw in het weekend op de vrouwenafdeling was overleden. Dit was de zwangere vrouw waar Anja en ik onze uiterste best voor hebben gedaan om haar leven te redden. Ze had enorm slechte vitale functies en was heel erg benauwd. Het bleek dat ze de verkeerde diagnose had gekregen want ze kreeg medicijnen ingespoten voor astma maar ze had bloedarmoede. De vrouw die kreeg een miskraam en bij het weghalen van het kindje kwam de placenta niet mee, toen ze die los moesten halen daalde haar bloeddruk en die bleef maar dalen met als gevolg, dat ze overleed. Later die dag ging ik naar een vrouw om haar te katheteriseren samen met een zuster van daar. Toen we bijna de katheter in wilde brengen, zagen we nog maar weinig leven. De zuster voelde haar pols en zei weinig te voelen. Toen vroeg ze of ik wilde luisteren met mijn stethoscoop, ik gaf die aan haar zodat zij kon luisteren maar ze wilde graag dat ik dat deed. Dus ik heb toen geluisterd en gezegd dat ik nog een klein beetje ritme hoorde, we hebben natuurlijk niet meer gekatheteriseerd en ik heb toen haar pols gepakt en gevoeld. Na 5 minuten heb ik weer geluisterd en toen hoorde ik inderdaad niks meer, toen heeft de zuster ook even geluisterd en inderdaad ze was overleden. Dit zijn zeker de heftige kanten van het werken in het ziekenhuis. Maar natuurlijk zie je ook mooie dingen gebeuren. Zo hadden we een baby’tje van 4 maanden op de afdeling die een zware longontsteking had, het kindje kreeg bijna geen lucht meer, heel zielig om te zien. Ze moest aan de zuurstof maar dat wilde de ouders niet, dit kan meerdere reden hebben bijvoorbeeld te duur of bang dat je het door behandeling juist erger maakt. Uit eindelijk na een lange discussie met de arts hebben we de ouders over kunnen halen. Het baby’tje ging aan de zuurstof en 3 dagen later ging het baby’tje lachend en blij achter op de rug van de moeder mee naar huis. Prachtig om te zien hoe ernstig het kindje er aan toe was en hoe goed het uiteindelijk ging. Ik kan nog even kort vertellen hoe de Intensive care waar ze lag eruit ziet. De IC zijn 4 gereserveerde bedden die we op dezelfde kamer staan als alle andere bedden, er staat 1 zuurstof apparaatje en dat was het. Als je in Nederland op de IC komt dan moet je uitkijken dat je niet struikelt over alle bedradingen, apparaten enzovoort.

Deze week hebben we niet alleen bezoek gehad van de kinderen om ons huisje maar we hadden ook een vleermuis in huis. Ik kan al veel hebben want de gecko’s lopen gewoon om ons heen hier in huis en dan heb ik het nog niet over alle spinnen, kakkerlakken, krekels enzovoort. Maar een vleermuis is geen pretje al helemaal niet omdat als je daar door gebeten wordt je naar huis kunt. Ook de vleermuizen hebben hier rabiës net als de honden, waar ik in mijn vorige verhaal over vertelde. Maar met een beetje hulp van onze Afrikaanse tweede papa, is de vleermuis gedood.

Dit is ongeveer in grote lijnen wat we afgelopen 2 weken hebben mee gemaakt. De mensen zijn natuurlijk nog steeds net zo leuk, lief, gezellig, meelevend. Zo ben ik ook naar een soort van diploma uitreiking geweest samen met Anja. We werden gelijk uitgenodigd om binnen te komen. Ik zeg natuurlijk geen nee als je uitgenodigd wordt door een militair als bewaking. Je weet niet wat je mee maakt binnen 2 seconde hadden we 300 kinderen om ons heen staan en echt iedereen kijkt naar je. Ook gaan niet altijd alleen de kinderen dicht om me heen staan. Blond haar en blauwe ogen is hier zeer geliefd. Of er wordt geroepen dat je erg mooi bent en er goed uitziet of ze vragen gewoon meteen of je met ze mee naar huis gaat. Ik heb ook al 2 keer een huwelijksaanzoek gehad. Maar ik heb de aanzoeken toch afgewezen haha. En als ik overal op in zou gaan dan kom ik niet alleen thuis maar dan gaan er een paar Afrikanen met me mee.

Ik laat het hier weer bij. Hopelijk hebben jullie weer een goed beeld met hoe het hier is. Natuurlijk zet ik de volgende keer weer een nieuw reisverslag erop.
Ik wens jullie allemaal weer veel sterkte en succes met alles. En hoop jullie snel weer te spreken.

En voor mijn allerliefste moeder en natuurlijk alle andere moeders een hele fijne Moederdag.

Liefs en groetjes Gerietha